آبسه ی آنورکتال، فیستول و فیشر Anorectal Abscess, Fistula, and Fissure
تعریف: آبسه آنورکتال، یک عفونت موضعی است که به وسیله التهاب بافت نرم کانال آنال، رکتوم و پوست اطراف پرینه ایجاد می شود. به طور اولیه به صورت یک مجموعه های چرک ظاهر شده و ممکن است به صورت فیستول، در بافت نرم و پوست اطراف پرینه ایجاد می شود. به طور اولیه به صورت یک مجموعه ی چرک ظاهر شده و ممکن است به صورت فیستول در بافت نرم و پوست اطراف پرینه پیشرفت کند.
فیستول آنورکتال، پارگی یا بازشدگی غیرطبیعی بین ناحیه ی پرینه و رکتوم است.
فیسور آنال، یک پارگی کوچک در طی آنوس می باشد.
علل و عوامل خطرزا
- خراشیدگی، ضربه یا پارگی در طول کانال مقعد، رکتوم و پوست اطراف پرینه و متعاقب آن عفونت با اشرشیا کلی، استافیلوکوکوس یا استرپتوکوکوس
- عفونت یا هماتوم های زیرموکوسی [1]، هموروئیدهای سخت شده[2] یا فیسورهای مقعد
- کریپتیتیس [3] (التهاب کریپت)
- انسداد غده های اطراف مقعد
- عفونت غده های آپوکرین
- فولیکولیت مناطق اطراف آنال
- کولیت اولسراتیو
- بیماری کرون
علایم و نشانه ها
- آبسه
- درد رکتال (معمولاً به عنوان درد ضربان دار و گنگ که مربوط به محل آبسه است)
- تب
- سختی در دفع ادرار
- وجود خون در مدفوع
- فیشر
- توده اریتماتوز یا متورم در اطراف آنال
- تشدید درد با نشستن، قدم زدن یا دفع
- خروج ترشحات یا خونریزی
- خارش مقعد
- تب، لرز، تهوع، استفراغ، بی حالی
- اگر فیستول وجود دارد: زخم متورم صورتی یا قرمز که باعث ایجاد ترشحات بر روی پوست اطراف پرینه می شود.
عوارض
- سلولیت اطراف پرینه
- تشکیل بافت اسکار
- بی اختیاری ادراری
- پریتونیت
تست های تشخیصی
- هر یک از پروسیجرها، هدف، احساس طبیعی احتمالی و مراقبتهای قبل و بعد از پروسیجر را شرح دهید.
- معاینات انگشتی رکتوم
- پروکتوسکوپی : مشاهده لزیون ها
- معاینات بیشتر که ممکن است جهت رد دیگر وضعیت ها انجام شود:
- سیگموئیدسکوپی
- باریم انما
- آنوسکوپی
درمان
طبی
- درمان
- رژیم پرفیبر و مایعات زیاد
- داروها
- نرم کننده های مدفوع، آنتی بیوتیک ها
- مسکن ها
- بی حس کننده های موضعی
- گلیکوکورتیکوئیدها
جراحی
- برای آبسه ی آنورکتال: برش جراحی و درناژ ترشحات
- برای فیستول : فیستولوتومی (خارج کردن فیستول و بافت گرانوله شده) یا فیستولکتومی (خارج کردن مجرای فیستول و درناژ ترشحات)
- برای فیشر: اسفنکترو تومی داخلی جانبی
مراقبت در منزل
اطلاعات عمومی
- دستورالعمل ها را به صورت کتبی و شفاهی در اختیار بیمار و مراقبت دهنده قرار دهید و برای آنها نام و شماره تلفن پزشک و یا پرستار را فراهم کنید تا در صورت بروز هرگونه سؤال تماس بگیرند.
- در مورد چگونگی ایجاد آبسه آنورکتال، فیستول و پارگی و علل و عوامل مساعد کننده، تست های تشخیصی، درمان و مراقبت ها شرح دهید.
علایم هشدار دهنده
هشدار: به بیمار آموزش دهید که نخستین حرکات رودهای بعد از جراحی را اطلاع دهد و یا در صورت نداشتن حرکات رودهای و ایجاد یبوست، پزشک یا پرستار را مطلع نماید.
- علایم و نشانه هایی را که باید به پزشک یا پرستار گزارش شود، مرور کنید: عفونت (تبه، خروج چرک از برش جراحی، قرمزی، ادم، تندرنس)
- به بیمار جهت ثبت اولین زمان اجابت مزاج بعد از جراحی و گزارش به پزشک
یا پرستار در صورت عدم انجام دفع یا در صورت ایجاد یبوست آموزش دهید.
آموزش های ویژه
- به بیمار جهت تهیه تجهیزات مناسب (پانسمان، پدهای اطراف پرینه، شورت های مشبک) جهت کمک به ترمیم و بهبود مناطق عفونی بعد از جراحی کمک کنید.
- نحوه ی مراقبت مناسب از زخم و تعویض پانسمان را (پروسیجر، دفعات، بستن و شستشو دادن) به بیمار نشان دهید. به بیمار نشان دهید که چگونه از یک آینه برای مشاهده مناطق و تغییر پانسمان استفاده کند.
- به بیمار در مورد کنترل پانسمان بعد از دفع ادرار و مدفوع و تعویض آن در صورت آلوده شدن آموزش دهید. به بیمار توصیه کنید پانسمان آلوده را در کیسه پلاستیکی قرار داده و دستها را به طور کامل بشوید.
- به بیمار جهت شیو مناطق اطراف پرینه به صورت هفتگی جهت دفع موهای زائد در اطراف مناطق مبتلا توصیه کنید (یک مراقبت دهنده ممکن است جهت انجام این کار لازم باشد).
- بر اهمیت دفع به موقع جهت پیشگیری از فشردگی مدفوع (مدفوع سفت شده) تأکید کنید.
- به بیمار توصیه کنید که بر روی بالش ها یا پدهای نرم ضخیم بنشیند.
- به بیمار آموزش دهید که از فشار در طی دفع خودداری کند، چرا که موجب افزایش ناراحتی و فشار بر مناطق مبتلا می شود.
- اهمیت تمیز نگه داشتن اطراف پرینه در همه مواقع را تأکید کنید و توضیح دهید که بهداشت مناسب به پیشگیری از عفونت کمک می کند.
- در مورد نشستن در لگن با آب گرم جهت تمیز کردن مناطق اطراف پرینه و تسکین ناراحتی بیمار صحبت کنید و چگونگی آماده کردن آن را نشان دهید.
- به بیمار توضیح دهید که عفونت های آنورکتال تمایل به عود دارند و فعالیته های جنسی آنورکتال جهت جلوگیری از عود و عوارض باید اصلاح شوند.
داروها
- در مورد هدف، مقدار، زمان و روش مصرف هریک از داروهای تجویز شده و عوارض جانبی که باید به پزشک یا پرستار گزارش شود، توضیح دهید.
- آموزش بیمار که مسهل های نرم کننده ی مدفوع همراه با رژیم غذایی پرفیبر به پیشگیری از یبوست کمک می کند.
رژیم غذایی
- به بیمار توضیح دهید که یک برنامه غذایی با فیبر بالا و مایعات به ایجاد حرکات منظم روده ای کمک می کند.
- به بیمار جهت تنظیم کردن یک رژیم غذایی پرفیبر (شامل همه ی غلات، سبزیجات و سبوس) کمک کنید.
- به بیمار توصیه کنید که روزانه ۲-۱ لیتر مایع غیرالکلی بدون قند بنوشد.
مراقبت از افراد مسن
- اعضای خانواده و ارایه دهندگان مراقبت بهداشتی باید بدانند که تغییرات مربوط سن، افراد مسن را مستعد یبوست و اضطرار در دفع مدفوع می کند.
- به بیمار توضیح دهید که داروهایی که جهت اختلالات دیگر استفاده می شود، ممکن است باعث یبوست شود، پس لازم است که همه داروهای تجویز شده و داروهایی که بدون نسخه تهیه می شود (OTC)، مرور شوند.
- بر اهمیت هیدراتاسیون خوب تأکید کنید. در صورتی که منعی از نظر بیماری وجود ندارد، مایعات به اندازهی کافی مصرف شود. توضیح دهید که دیورتیکها باعث از دست رفتن آب بدن (دهیدراتاسیون) شده و منجر به یبوست میشوند.
مراقبت های پیگیری
- بر اهمیت ویزیت های پیگیری منظم تأکید کنید و از این که بیمار نام و شماره تلفنهای لازم را دارد، اطمینان حاصل نمایید.
- توضیح پیگیری ملاقاتها مهم است، زیرا که فیستول اطراف پرینه می تواند طی ۴ تا ۵ هفته بهبودی یابد و زخمهای عمیق ممکن است در طی ۱۲ تا ۱۶ هفته ترمیم یابند.
