شکستگیها FRACTURES
تعریف: به ازهمگسیختگی بافت استخوانی شکستگی اطلاق می شود. شکستگی هنگامی رخ میدهد که فشاری بیش از حد ظرفیت و تحمل استخوان به آن وارد شود. اکثریت شکستگی ها در نتیجه تروماها اتفاق میافتد. شکستگی های پاتولوژیک (خودبخودی) با حداقل فشار یا تروما اتفاق میافتد. همچنین این شکستگیها در استخوانهایی که توسط بیماری هایی از جمله استئوپروز، سرطان و بیماری پاژه ضعیف شده باشند، بیشتر اتفاق میافتد. بیشتر شکستگیها در نتیجه تروماها (مثل وارد شدن ضربه مستقیم به استخوان، نیروهای خرد کننده، حرکات چرخشی ناگهانی و انقباضات شدید عضلانی) اتفاق میافتد. شکستگی ها براساس تعدادی از خصوصیاتشان طبقه بندی می شوند، این خصوصیات شامل نوع و وسعت شکستگی می باشد.
انواع شکستگیها شکستگی کامل: شکستگی در تمام عرض استخوان است و غالباً استخوان ها جابهجا شده و از حالت طبیعی خارج شده است. شکستگی ناکامل (از قبیل شکستگی ترکهای): شکستگی تنها در بخشی از عرخس استخوان ایجاد می شود. شکستگی خردشده: در این نوع شکستگی، استخوان خرد شده و چندین تکه می شود. شکستگی بسته (شکستگی ساده): شکستگی منجر به اسیب پوست نمی شود. شکستگی باز (شکستگی مرکب): آسیب پوست و غشاهای مخاطی در نتیجه شکستگی ایجاد می شود.
درجه 1: زخم تمیز است و کمتر از ۱ سانتیمتر طول دارد. ه درجه اl: زخم بزرگتر بدون آسیب وسیع بافتهای نرم
درجه III: زخم عمیق آلوده همراه با آسیب وسیع بافتهای نرم شکستگی ها همچنین به روش های دیگری طبقه بندی می شوند:
محل آناتومیکی مانند شکستگی های مفصلی، خارج کپسولی و شکستگیهای
داخل تروکانتر هم ظاهر، وضعیت و نحوه قرار گیری قطعات شکسته مثل شکستگیهای خردشده
توصیف عمومی مثل شکستگیهای جداشده، متراکم یا فشرده و یا شکستگی
ترکهای و شکستگی هایی که بر اساس نام اشخاص است، مثل شکستگیهای کولس [1]یا پات [2].
علایم و نشانه ها
محل شکستگی
درد، حساسیت
ادم و دررفتگی (که تا چندین ساعت بعد از آسیب پیشرقت نمی کند} پوست باز یا بسته
رتگ پریدگی
سردی بافته های اطراف
کرختی و سوزن سوزن شدن
محدودیت و کاهش یافتن حرکات
کاهش دامنه حرکتی
پوزیشن غیرطبیعی اندام (دفرمیتی)
کوتاهی عضو کریپتوس (صدای جیرجیر مانند در استخوان همزمان با حرکت قطعات شکسته ی استخوان)
خونریزی
هماتوم
کبودی، تاول
عوارضس
فوری
شوک
DVT
ترومبوامبولی امیولی ریوی) امبولی چربی
سندرم کمپارتمان
DIC (انعقاد منتشر داخل عروقی)
تأخیری
جوش نخوردن، دیر جوش خوردن، بد جوش خوردن نکروز اواسکولار استخوان واکنش نسیت به فیکساتور داخلی اختلاف طول عضو
سندرم درد ناحیهای
تشکیل غیر طبیعی استخوان
عوارض خطرناک: امبولی چربی
تست های تشخیصی
هر یک از پروسیجرها هدف، احساس طبیعی احتمالی و مراقبت های قبل و بعد از پروسیجر را شرح دهید.
گرفتن گرافی از محل شکستگی MRI: ارزیابی وضعیت شکستگی آرتروسکوپی : تشخیص شکستگی داخل مفصلی اسکن استخوان
توموگرافی کامپیوتری (CT اسکن) ازمایشات خونی: شمارش کامل گلبولها و بررسی الکترولیتها بی حرکت کردن استخوان
جاندازی بسته
استراحت
استفاده از یخ (کمپرس سرد) به کار بردن گچ، آتل، تراکشن و اسلینگ جوراب ضدامبولی عدم تحمل وزن در استخوان شکسته (استفاده از چوب زیربغلی، عصا و واکر) تحریک الکتریکی استخوان
داروها
ضددردها (مسکن ها ) شل کنندههای عضلانی
سداتیوها
آنتی بیوتیک برای شکستگی باز
جراحی جاندازی باز با استفاده از وسایل ثابت کننده داخلی آرتروپلاستی و جایگزینی کامل مفصل با پروتز آمپو تاسیون برای جراحات شدید شکستگی استفاده ی فیکساتور خارجی مثل هافمن، الیزاروف و ارس فیشر جراحی میکرواسکولار مثل پیوند دوباره قسمت آمپوته شده و برقراری دوباره عروق بافتهای له شده و سایر آسیبهای بافت نرم
مراقبت در منزل
اطلاعات عمومی
آموزش های کتبی و شفاهی به بیمار و مراقبت دهنده بدهید و برای آنها نام و شماره تلفن پزشک یا پرستار را فراهم کنید تا در صورت بروز هرگونه سؤال تماس بگیرند. راهنمایی بیمار و دادن اطلاعات به او در مورد درمان بخصوصی (مثل مراقبت از گچ و فیکساتور خارجی) که انجام می شود. نوع شکستگی و علل و عوامل مؤثر در ایجاد آن و درمان های پیشنهادی را توضیح داشلیل" در مورد روند بهبودی استخوان توضیح دهید.
علایم هشداردهنده –
هشدار: به بیمار هشدار دهید که در صورت داشتن علایم سندرم کمپارتمان مثل درد کنترل نشدنی علیرغی بالا بردن عضو و استفاده از مسکن، سریعا به مراکز درمانی مراجعه کند.
به علایم و شکایاتی را که باید به پزشک و پرستار گزارش شود، مرور کنید. تا اختلال عصبی - عروقی انلام مبتلا: کرختی سوزن سوزن شدن، کاهش حرکت،
سردی، رنگپریدگی، کاهش پرشدگی مویرگی و کبودی و قرمزی عفونت: تباء افزایش درد، تورم در محل شکستگی، ترشحات چرکی از گچ و یا
• پانسمان و بوی بد از پانسمان یا گچ امبولی چربی: درد سینه، تب، اضطراب و ایجاد راش بر روی شکم، گردن بازو و یا زیربغل آموزش های ویژه بر اهمیت چرخش یا حرکت مکرر برای اجتناب از زخم و آسیب پوست تأکید کنید. به بیمار توصیه کنید که بافت آسیب دیده را با حمایت مفصل های بالا و پایین محل شکستگی جابه جا کند. نحوه ی مراقبت از زخم را نشان دهید. چگونگی مراقبت از وسایل بی حرکت کننده را توضیح دهید.
داروها
به هدف، مقدار، زمان و روش مصرف هر یک از داروهای تجویز شده و عوارض جانبی
را که باید به پزشک یا پرستاز گزارش شود، توضیح دهید.
بر اهمیت حفظ بی حرکتی و عدم تحمل وزن در عضو آسیب دیده تأکید کنید. توضیع دهید که برنامه های بهبودی دو برابر مدت زمان بی حرکتی طول میکشد. بنابراین مدتی برای استفاده مجدد از عضو شکسته شده یا تحمیل دوباره وزن روی آن طول خواهد کشید. مثلاً اگر عضوی ۶ هفته درون گچ بوده باشد، حداقل ۶ هفته دیگر، بیشتر برای بهبودی کامل عضو مبتلا، زمان لازم است. به بیمار برای بالا نگه داشتن اندام و استعمال کیف آب سرد آموزش دهید، بیمار از عضو اسیب دیده نباید بیش از حد استفاده کند. آموزش بیمار برای استفاده از وسایل کمکی جهت راه رفتن مثل چوب زیربغلی، عصا و واکر ضروری است. اهمیت انجام تمرینات در محدوده دامنه حرکتی برای حفظ عملکرد مفاصل غیر درگیر را توضیح دهید. ورزش های خاص برای حفظ و نگهداری قدرت عضلانی در حد طبیعی، عضلات چهارسر ران، باسن و سه سر ران را اموزش دهید.
رژیم غذایی
• بر اهمیت داشتن یک رژیم غذایی متعادل و سرشار از ویتامین ها، پروتئینها، کربوهیدراتها و مواد معدنی تأکید کنید. به بیمار بگویید که این رژیم غذایی سبب تسریع در بهبودی و جلوگیری از کاهش وزن می شود.
بر لزوم مصرف غذاهای غنی از کلسیم و ویتامین های A.B.C.D برای تسریع روند بهبودی استخوان و جلوگیری از هیپوکلسمی تأکید کنید. بیمار را به مصرف مایعات جهت جلوگیری از یبوست و حفظ تورگور پوست تشویق کنید، فرد باید روزانه ۸ تا ۱۰ لیوان مایعات مصرف کند.
مراقبتهای تبیبالمندان به مطمئن شوید که بیمار و خانوادهاش این مطلب را درک میکنند که افراد مسن در معرض خطر بیشتری جهت بروز عوارض همراه با بی حرکتی نظیر پنوموتی، زخم های فشاری و کاهش سطح هوشیاری هستند. بیمار را به شرکت فعال در برنامه های فیزیوتراپی تشویق کنید. شرایطی جهت مراجعه بیمار به سرویس های اجتماعی و مراکز فیزیوتراپی و کاردرمیانی فراهم کنید تا بیمار بتواند بعد از بازگشت به خانه به حداکثر سطح توانایی برسد. مطمئن شوید که بیمار اموزش های کافی در مورد نحوهی استفاده از وسایل کمک - حرکتی را دریافت کند. ه محیط خانه را از نظر ایمنی بررسی کنید تا از افتادن و بروز صدمه جلوگیری شود.
مراقبتهای روانی – اجتماعی
به پاسخهای فیزیکی و روانی بیمار را نسبت به آسیبی که ممکن است منجر به ناتوانی وی شود را کاملا بررسی کنید.
شرایطی جهت مراجعه بیمار به مراکز کاردرمانی و فیزیوتراپی فراهیم کنید تا با هدایت توانایی های بیمار در یک سیر مثبت، بتوان به حفظ استقلال وی کمک کرد.
مراقبت های پیگیری و ارجاعات
بر اهمیت ویزیتهای منظم و پیگیر با پزشک، فیزیوتراپ و متخصص باز توانی تاکید، کنید. مطمئن شوید که بیمار نام و شماره تلفنهای ضروری را دارد.
