دیابت بی مزه                                                       Diabetes insipidus

تعریف اختلال موقتی یا دایمی در متابولیسم آب که باعت دفع مقدار زیادی از ادرار رقیق میشود. بیماری ممکن است ناشی از غده هیپوفیز، سایکوژنیک یا نفروژنیک (اختلال کلیوی) یا شد.

علل و عوامل مؤثر

• مرکزی (غده ی هیپوفیز)
• نفروژنیک
• سایکوژنیک (پلی دیپسی)

علایم و نشانه ها

دفع مقدار زیادی از ادرار رقیق (پلی اوری: ۴ لیتر روزانه)

 پلی دیپسی، تشنگی برطرف نشدنی، ترجیح دادن یخ یا اب سرد

کاهش وزن مخصوص ادرار 005/1تا 001/1

تورگور پوستی ضعیف، خشکی پوست، کاهش وزن

یبوست

تست های تشخیصی

هر یک از پروسیجرها، هدف، احساس طبیعی احتمالی و نیز مراقبتهای قبل و بعد از پروسیجر را شرح دهید.

• تست محرومیت از اب یا دهیدراتاسیون:

مرکزی یا تفروژنیک: تغییری در غلظت ادرار ایجاد نمی شود.

 سایکوژنیک: ادرار غلیظ خواهد بود.

تجویز وازوپرسین به دنبال دهیدراتاسیون:

مرکزی: ادرار غلیظ می شود.

نفروژنیک و سایکوژنیک: بدون تغییر

 تست میدان بینایی [1] : نق تعر آن، ضایعات محور هیپوتالاموس - هیپوفیز را پیشنهاد می کند.

•  CT اسکن: برای تشخیصر ضایعات محتور هیپوتالاموس - هیپوفیز مفید است.

درمان

طبی

• داروها
• هورمون های هیپوفیز

وازوپرسین (پیتر سین آبی): با عملکرد کم بوده و در موارد اورژانسی و در تشخیصر استفاده می شود. وازوپرسین (تانات پیترسین در روغن): عملکرد زیاد دارد و در موارد مزمن و تشخیصی استفاده میشود. محلول استنشاقی لیپرسین (اسپری بینی دیاپید [2] ؛ Synthetic lysine): که ممکن است به تنهایی یا همراه تانات پیترسین استفاده شود.

دسموپرسین (DDAVP؛ آرژینین مصنوعی؛ وازوپرسین): داروی انتخابی

•  برای درمان مزمن

- دیورتیکهای تیازیدیه: توانایی کلیه برای دفع آب آزاد را بلوک می کند،

مراقبت در ملزل

اطلاعات عمومی

• آموزش های کتبی و شفاهی به بیمار و مراقبت دهنده بدهید و برای آنها نام و شماره تلفن پزشک یا پرستار را فراهم کنید تا در صورت بروز هرگونه سؤال تماس بگیرند.

در مورد علتهای خاص و عوامل مؤثر در ایجاد بیماری دیابت بیمزه با بیمار گفتگو کنید.

علایم هشدار دهنده

 علایم و شکایاتی را که باید به پزشک و پرستار گزارش شود، مرور کنید.

پلی دیپسی

 پلی اوری

ادرار رقیق

 افزایش یا کاهش وزن

آموزش های ویژه

چگونگی اندازه گیری و ثبت I/O (میزان جذاب و دفع) را به بیمار نشان دهید. تأکید کنید که میزان جذب و دفع باید یکسان باشد.

چگونگی کنترل وزن مختصوص ادرار را به بیمار نشان دهید. بیمار را در مورد محلی که می تواند تجهیزات را تهیه کند، راهنمایی کنید

به بیمار آموزش دهید که خودش را روزانه در یک زمان و با یک لباس وزن کند و آن را ثبت نماید،

• به بیمار توصیه کنید از مایعاتی که اثرات دیورتیک دارند مثل چای و قهوه و الکل اجتناب کند.

داروها

هدف، مقدار زمان و روش مصرف هر یکی از داروهای تجویز شده و عوارض جانبی را که باید به پزشک یا پر ستار گزارش شود، توضیح دهید.

 نحوه تجویز و استفاده آز وازوپرسین را نشان دهید. بیمار باید بداند که عوارض سمی و عوارض جانبی را در صورت بروز باید بلافاصله به پزشک گزارش کند، خصوصیات و حجم ادرار به عنوان پارامترهای برای لزوم تجویز دارو است. بیمار باید نحوه بررسی این پارامترها را بداند.

فعالیت

بیمار را تشویق کنید با توجه به شغل، تفریحات و فعالیت هایش، در شورد توانایی ها و محدودیت های خود صحبت کند.

با بیمار در مورد ضرورت برنامه ریزی دوره هایی استراحت و نیز اجتناب از فعالیت های سنگین و بیش از حد صحبت کنید.

مراقبت از افراد مسن

• فرد مسن و اعضای خانواده و نیز مراقبین وی باید بدانند که افزایش غلظت سدیم (هایپر ناترمی) باعث عوارض عصبی، گیجی، کما و تشنج میشود.

ه اعضای خانواده و مراقبین بیمار توصیه کنید که میزان برونده ادراری را به طور دقیق اندازه گیری کرده و موارد اسهال و استفراغ را گزارش کنند

، هرگونه دارویی مثل دیورتیکها که بیمار مصرف میکند ممکن است باعث از دست رفتن اب بدن شود و باید به پزشک گزارش شود.

مراقبتهای پیگیری

ه بر اهمیت ویزیتهای منظم و پیگیر تأکید کنید و مطمئن شوید که بیمار نام و شماره تلفن های ضرورگ را دارد. در مورد اهمیت پوشیدن یک دستبند هشدار پزشکی و داشتن یک کارت تشخیص بیماری با بیمار بحث کنید.

دیابت ملیتوس (دیابت شیرین)

|Diabetes Mellitus (Diabetic KetO3 Cidosis)

تعریف: یک اختلال متابولیک مزمن است که با عدم تحمل گلوکز مشخص می شود. یک بیماری سیستمیک که به دلیل فقدان کامل یا نسبی انسولین است و روی متابولیسم کربوهیدرات، پروتئین و چربی اثر می گذارد.

دو نوع دیابت شیرین وجود دارد: تیپ ۱ و تیپ ۲.

نوع اول به دلیل تخریب سلول های تولیدکننده انسولین که در پانکراس وجود دارند، رخ میدهد. در نتیجه، پانکراس میزان کمی انسولین تولید کرده و یا اصلا انیسولین تولید نمی کند؛ بنابراین افراد مبتلا به این نوع دیابته جهت کنترل میزان قند خونشان نیاز به تزریق انسولین دارند. این نوع بیشتر در افراد بالای 20 سال دیده می شود.

• نوع دوم: در این نوع دیابت، پانکراس انسولین تولید می کند، ولی این میزان کافی نیست. این نوع بیشتر از طریق رژیم غذایی، کنترل وزن و انجام تمرینات ورزشی کنترل می شود. این نوع بیشتر در افراد بالای ۴۰ سال که دارای افزایشر وزن نیز هستنده دیده می شود. هرچند که در تعدادی از افراد زیر ۴۰ سال که به میزان زیادی چاق هستند نیز این نوع دیابت وجود دارد. امروزه در افراد جوان تر میزان شیوع آین نوع دیابت در حال افزایش است.

علل و عوامل مؤثر

 اولیه (نوع اول)

 دیابت وابسته به انسولین (IDDM) - (نوع I - جوانان - ناپایدار): نقص در تولید انسولین که ناشی از تخریب اتوایمون سلولهای بتا است و نیازمند تجویز انسولین جهت جلوگیری از اسیدوز است.

دیابت غیر وابسته به انسولین (NIDDM) - (نوع II - بزرگسالان): که به وسیله ی نقص در ترشح انسولین، مقاومت نسبت به انسولین و تولید بیش از حد گلوکز توسط کبد ایجاد می شود و توسط رژیم غذایی، داروهای خوراکی پایین اورنله فنسد خون و انسولین کنترل می شود.

ثانویه (نوع دوم)

مختل شدن تحمل گلوکز

عدم تحمل گلوکز در تستهای قبلی

افزایش فشار خون، میزان کلسترول HDL کمتر از ۳۵g/dl و تری گلیسرید بیش از ۲۵۰۰ mg/dl

نژاد (میزان شیوع در آمریکایی - آفریقایی، اسپانیایی، آمریکایی های بومی و آسیاییها بالاست)

سن بالای ۴۵ سال، چاقی

 افراد درجه ی یک خانواده ی فرد مبتلا به دیابت

 بارداری

اختلال اندوکرین

 ناشی از داروها مثل استروئید تراپی

اختلال پانکراس

 دیابت حاملگی

علایم و نشانه ها

پلی فاژی

پلی دیپسی

پلی اوری

لتارژی

عفونت

افزایش یا کاهش وزن

 سردرد،

 تاری دید

افزایش زمان بهبودی زخم

 پارستزی، کاهش خیس (انتهاها)

ناتوانی جنسی، ترشح از واژن، افزایش عفونت های واژن

• کرختی (پارستزی) و کاهش خسی (مخصوصا در اندامها)

عوارض

به نوروپاتی دیایتی (اختلال عروق خونی کوچک) شامل:

نفروپاتی محیطی، کاهش خس و کرختی پاها

نوروپاتی (نارسایی کلیه)

رتینوپاتی (اختلال چشم)

اترواسکلروز فلب و عروق بزرگ

آمپو تاسیون

هیپوگلیسمی دیابتیک: کاهش شدید، میزان قند خون (در بیمارانی که انسولین مصرف می کنند)

کتواسیدوز دیابتیک : افزایش میزان قند خون

کمای هایپراسمولار غیرکتونی: سطح بالای قند خون و دهیدراتاسیون

عوارض خطرناک: هیپوگلیسمی، کتواسیدوز دیابتی

تسست های تشخیصی

به هر یک از پروسیجرها، هدف، احساس طبیعی احتمالی و مراقبت های قبل و بعد از پروسیجر را شرح دهید.

سرم

قند خون ناشتا (۱۲۶mg/dl :(FBS یا بیشتر در ۲ نوبت

قند خون به صورت تصادفی: بیشتر از g/dl ۲۰۰ حداقل در ۲ نوبت

تست تحمل گلوکز: بیشتر از g/dl ۲۰۰ در طی یک دوره آزمایش ۲ ساعته

 سطح انسولین خون: برای افتراق دیابت نوع اول از دوم

 سطج پپتید پلاسما

هموگلوبین گلیکوسیالات (HbAIC}: تعیین کننده ی کنترل قند خون است و میزان آن کمتر از ۸٪ است.

درمان

 طبی

درمان عمومی

• کنترل وزن

کنترل رژیم غذایی (رژیم غذایی انجمن دیابت آمریکا)

ورزش منظم (۳ بار در طی هفته توصیه شده است)

 اندازه گیری سطح گلوکز خون توسط فرد بیمار

در افراد دیابتیک وابسته به انسولین:

 استفاده از قلم های تزریق کننده انسولین و پمپ های تزریق انسولین

مراقبت از پوست و پاها

داروها

فرآورده های انسولین

ریگولار (هیومولین R [3] و نووالین R [4]) ایزوفانه (NPH هیومولین - N [5]و نووالین – N [6] )

ایزوفان: NPK ریگولار (۵۵۰ و ۷۰/۳۰ هومولین و ۷۰/۳۰ نووالین)

 زینک (لنت – هیومولین- L [7] - و نووالین  L [8]-  

زینک طولانی اثر (اولترالفت و هیومولین - u) [9]

داروهای پایین اورنده ی قند خون خوراکی:

سولفونیل اوره ها

 نسل اول: تولبوتامید [10]، کلر پروپامید [11] ، تولاز امید [12]

نسل دوم: گلی مپیرید [13] ، گلی بوراید [14] ، گلی پیزاید

مگلیتینیدها [15] ، ریپاگلینید

تیازولیدیندیون ها [16] : تروگلیتازون و گلوتازون

مسدودکننده های آلفا - گلیکوزیدها آکاربوس [17] بیگوانیدها: مستقورمین

مراقبت در منزل

اطلاعات عمومی

آموزش های کتبی و شفاهی به بیمار و مراقبت دهنده بدهید و برای آنها نام و شماره تلفن پزشک یا پرستار را فراهم کنید تا در صورت بروز هرگونه سؤال تماس بگیرند.

با بیمار در مورد نوع خاص بیماری دیابت که او مبتلا شده و علل و عوامل مؤثر در ایجاد ان صحبت کنید.

اهمیت رعایت دقیق روش در شانی تجویز شده که شامل رژیم غذایی، ورزش منظم، کنترل قند خون توسط خود شخص و داروهای تجویز شده است را به بیمار یادآوری کنید

در مورد متغیرهای مختلف خون و ادرار که باید به طور منظم کنترل شوند، با بیمار صحبت کنید. در طی آزمایش، گلوکز خون باید کمتر از mg ۱۸۰ و HbAIC کمتر از ۸ ٪ باشد.

علایم هشدار دهنده

هشدار: در صورتی که بیمار لتارژیک شود و نتواند خود را بیدار نگه دارند، خانواده و مراقبین او باید سریعاً با پزشک یا پرستار تماس بگیرند.

علایم و نشانه های هیپرگلیسمی و هیپوگلیسمی که باید به پزشک و پرستار گزارش شود را مرور کنید.

هیپرگلیسمی: تشنگی زیاد، دفع مکرر ادرار، لتارژی، تکان خوردن، تهوع و گلوکز خون بالاتر از mg ۲۰۰ هیپوگلیسمی: تحریکپذیری، لرزش، تعریق، سرگیجه و عدم توانایی در فکر کردن

در مورد عوارض همراه با دیابت، علایم و نشانه های آن و انجام اقدامات برای پیشگیری از ایجاد آنها با بیمار بحث کنید.

• آموزش های ویژه

 اهمیت مانیتورینگ گلوکز خون در منزل توسط بیمار را توضیح دهید و چگونگی انجام این روش را نشان دهید. به بیمار کمک کنید تا تجهیزات مورد نیاز را تهیه کند.

 در مورد تعداد دفعات اندازهگیری سطح گلوکز خون با بیمار صحبت کنید و نشان دهید که بیمار چگونه میتواند سطح گلوکز خون را به صورت روزانه ثبت کند.

 در مورد زمان انجام تست، تکنیک انجام آن، دامنه ی مورد نظر برای قند خون، چگونگی خواندن نتایج تست، اقداماتی که برای نتایج غیرطبیعی باید انجام شود، تمیز کردن تجهیزات و اقدامات کنترل کیفیت (تاریخ انقضایی نوارها و کالیبراسیون تجهیزات) با بیمار صحبت کنید.

 بر اهمیت شستن دستها قبل از این که از تجهیزات استفاده شود، تاکید کنید.

 به بیمار توضیح دهید در زمان بیماری، تعداد دفعات اندازه گیری قند خون افزایش مییاید.

اندازه گیری باید به هر ۴ ساعت یک بار هنگامی که فرد بیمار است، افزایش یابد، زیرا بیماری یا جراحات و صدمات موجب افزایش تقاضای گلوکز میشود. معمولا تغییر در غذا و داروها نیز لازم است.

 نتایج آزمایش و علایمی که باید به پزشک گزارش شود: سطح گلوکز خون بالای ۳۰۰ میلی گرم، ناتوانی در مصرف غذا و مایعات از طریق دهان، علایم و نشانه های هیپرگلیسمی.

 بیمار باید نتایج آزمایشات گلوکز خون را نزدیک تلفن نگه دارد تا هنگام گفتگو یا پزشکه به آنها رجوع کند.

هیدراتاسیون بیمار باید با سوپ، چای، نوشیدنی های قلیایی رژیمی، ژلاتین و یا مایعات و الکترولیت ها حفظ شود.

هم تجویز انسولین باید بر اساس نتایج تست و صحبت های پزشک باشد.

 ایمنی و رعایت بهداشت فردی و به خصوص اهمیت بهداشت پوست، دهان و دندان را به بیمار یادآوری نمایید

بهداشت دهان و دندان به صورت دقیق برای پیشگیری از عفونت باید رعایت شود.

 بر اهمیت مراقبتهای دقیق و روزانه از پا تاکید کنید.

برای جلوگیری از صدمه ی پا، کفش های راحتی در همه وقت و همه جا پوشیده شوند.

 پاها روزانه به کمک آینه ی دستی برای یاقتن بریدگی، خراش و یا زخم مشاهده شوند.

به بیمار توصیه کنید که همواره ناخن هایش را کوتاه نگه دارد.

بن محافظت از پوست در برابر عفونتها:

سطح پوست باید برای پیشگیری از عفونت و آسیب تمیز و خشک نگه داشته شود. هرگونه سردی پوست، درد و ضایعاتی که بهبود نمی یابد، باید سریعا به پزشک و پرستار به منظور پیگیری، گزارش شوند.

پوشیدن دستکش هنگام باغبانی ضروری است.

 به بیماران زن در مورد بررسی واژن از نظر عفونتها (قارچی) و گزارش انها به پزشکا و پرستار به منظور پیگیری، توصیه های لازم را بنمایند.

 به بیمار توضیح دهید که همیشه قندهای سریع الاثر یا زود جذاب (بسته های قند یا شیرینی) برای درمان هیپوگلیسمی همراه داشته باشد.

به بیمار توصیه کنید تجهیزات و وسایل گمکی لازم براساس نیازهای مختلف افراد دیابتی (مانند مانیتور گلوکز، دستبند هشدار پزشکی، کارت تعیین هویت و کفش هایی حمایتی) را تهیه کند.

در مورد اقدامات ضروری در مواقع آماده شدن برای سفر، با بیمار بحث کنید.

 تن پزشک را مطلع کنید.

المثنی از نسخه ها (داروها، سرنگها و سرسوزن ها) داشته باشید. یک نامه که وضعیت شما را توصیف کرده باشد همراه داشته باشید، و یک ۵ ستبند هشدار پزشکی تهیه کنید.

وعده های غذایی خاص را براساس برنامه ریزی داشته باشید.

انسولین و تجهیزات را در یک کیف دستی حمل کنید تا گم نشوند و در معرض تغییرات زیاد درجه حرارت محیط قرار نگیرند.

 داروهای اورژانسی برای درمان عوارض مسافرت همراه داشته باشید،

 مواد غذایی همراه داشته باشید.

 از لزوم اصلاح وعده های غذایی و برنامه زمان بندی داروها هنگام تغییر منطقه اطلاع داشته باشد.

 اطلاع داشته باشید که در صورت لزوم از کجا میتوانید کمک های اورژانسی را دریافت کنید.

در صورت امکان با یک دوست و همراه مسافرت کنید،

ه برای زنان در سن باروری:

بر اهمیت برنامه ریزی تمامی حاملگی ها تأکید کرده و توضیح دهید که بارداری ریسک خطر بالایی برای مادر و بچه دارد.

بیمار را به بحث با پزشک و پرستار در مورد خطرات خاصر تشویق کنید.

داروها

 هدف، مقدار، زمان و روش مصرف هریک از داروهای تجویز شده و عوارض جانبی را که باید به پزشک یا پرستار گزارش شود، توضیح دهید

نحوه تزریق انسولین نشان داده شود (بحث تزریقات زیرجلدی را در زیر نگاه کنید).

موارد ذیل را مرور کنید:

زمان اوج اثر

ذخیره سازی انسولین

نحوه ی آماده کردن انسولین و تزریق آن

انتخاب محل و تعویض آنها

تکنیک نحوه تزریق توسط خود فرد

در مورد استفاده و عوارض جانبی داروهای خوراکی پایین اورنده ی قند خون توضیح دهید.

به بیمار بگویید که تجهیزات و داروهایی که تجویز شده باید یک تا دو هفته قبل از تمام شدن ذخیره تهیه شوند

. به بیمار آموزش دهید که قند خون، دوز انسولین و داروهای خوراکی پایین آورنده قند خون را روزانه باید کنترل کند.

روش تزریق زیرجلدی انسولین را مرور کنید: مراحل پروسیچر را نشان داده و وفات کافی در اختیار بیمار و مراقبت دهنده برای تمرین قرار دهید

محل تزریق به صورت هفتگی باید تغییر یابد تا از هیپرتروفی یا آتروفی چربی بافت های زیرجلدی پیشگیری شود.

دست ها را شسته و از تکنیک آسپتیک برای گرفتن سرسوزن و سرنگ استفاده کنید.

انسولین به طور صحیح مخلوط شود (چرخاندن و نه تکان دادن).

 انسولین به مقدار صحیج کشیده شود.

 محل تزریق را انتخاب کنید: از بافت چربی زیرجلدی استفاده کنید و از نواحی که کمتر از ۲ اینچ با ناف فاصله دارند، اجتناب کنید.

پوست را با الکل تمیز کنید و صبر کنید تا خشک شود.

سرنگ را در حالی که با دوز صحیح انسولین پر شده است، مثل یک دارت نگه دارید

پوست را به بالا کشیده و با انگشتان یک حالت لوله شکل به چربی زیرجلدی دهید.

سرسوزن را مثل یک دارت محکم گرفته و آن را در زاویه ۹۰ درجه به داخل بافت زیرجلدی وارد کنید (در صورتی که بافت زیرجلدی کمی وجود دارد، سرنگ را با زاویه ۴۵ درجه وارد کنید).

 انسولین را تزریق کنید. پس از این که تزریق کامل شد، سرسوزن را به سرعت خارج کنید و محل تزریق را با پنبه بپوشانید. محل را با ملایمت برای ۵ تا ۸ ثانیه فشار دهید. محل را مالش ندهید، زیرا مالش می تواند سبب جذب سریع انسولین شود.

 تاریخ، زمان، محل و دوز هر تزریق را در دفتر ثبت در منزل یادداشت کنید.

سرسوزن ها را درون ظرفهای پلاستیکی محکم (باکس های ایمنی) ریخته و هنگامی که دوسوم انها پر شد، در آنها باید بسته شود و دور انداخته شود.

ترتیبی دهید که تمامی تجهیزات ضروری در خانه در دسترس باشد.

فعالیت

بر اهمیت انجام ورزش و فعالیت های منظم برای کنترل سطح گلوکز خون و وزن تأکید کنید.

 به بیمار بگویید که کربوهیدراتهای ساده (کشمش) را در مواقعی که حرکات ورزشی باعث افت قند خون می شود، به همراه داشته باشید.

بیمار را تشویق کنید تا با توجه به شغل، تفریحات و فعالیتها، در مورد توانایی ها و محدودیتهایش صحبت کند.

 توضیح دهید که تمرینات آئروبیک از قبیل پیاده روی، شنا، دویدن و دوچرخه سواری دارای ارجحیت است، زیرا سبب کاهش گلوکز خون می شود و برای وضعیت قلبی و عروقی مفید است،

رژیم غذایی

به یک مشاور تغذیه معرفی کرده و رژیم تجویز شده را مرور کنید.

با بیمار در مورد لزوم مصرف وعدههای غذایی در بین روز و وعده های غذایی اصلی و مختصر در زمان های منظم و به مقدار دستور داده شده صحبت کنید، انجمن دیابت امریکا، ۵۵ تا ۶۰ درصد کربوهیدرات، ۳۰ درصتند. چربی و ۱۲ تا ۲۰ درصد پروتئین را پیشنهاد میکند،

به بیمار در مورد روشهایی برای تنظیم و اصلاع رژیم غذایی به هنگام مواجهه با تغییر فعالیتها آموزش دهید (برای مثال، مصرف کالری بیشتری برای فعالیتهای طولانی یا شدید لازم است تا از هایپوگلیسمی پیشگیری شود).

درمان های جایگزین

• از آنجایی که برخی از درمان های مکمل و یا جایگزین ممکن است مضر بوده و یا این که با درمانهای دارویی تجویز شده تداخل داشته باشند، لازم است که در مورد این درمان ها یا پزشک و یا پرستار مشورت شود.

 به بیمار اطلاع دهید که پارهای از درمان ها (مثلا طب سوزنی یا بیوفیدبک برای درد ناشی از نوروپاتی و یوگا و مدیتیشن (مراقبه) براس استرس و اضطراب) جهت بهتر شدن برخی از علایم ممکن است توصیه شود.

مراقیت از افراد مسن

مطمئن شوید که بیمار و خانواده او میدانند که نوع دوم دیابت نسبت به نوع اول شایع تر بوده و این که تغییرات وابسته به سن مثل کاهش میدان بینایی و آرتریت مانعی بر سر راه درمان های تجویز شده است و تطبیق روش های درمانی باید براساس بیماری ها و اختلالات دیگر بیمار باشد.

مراقبت های روانی – اجتماعی

 با بیمار و سایر خویشاوندان در مورد لزوم حمایت برای تغییرات مورد نیاز در سبک زندگی صحبت کنید.

بیمار را تشویق کنید تا ترس ها و نگرانی های خود را در مورد این که چگونه بیماری میتواند بر شیوه زندگی و فعالیت هایش تأثیر بگذارد، بیان کند. بیمار و مراقبت دهنده ی او را برای شرکت در برنامه ریزی مراقبت در منزل تشویق کنید

مراقبت های پیگیری

ه بر اهمیت پیگیری منظم پزشکی و تستهای آزمایشگاهی تأکید کنید. مطمئن شوید که بیمار نام و شماره تلفنهای ضروری را دارد.

 بیمار را به مشارکت و تهیه اطلاعات در مورد گروه های محلی حمایتی دیابت و بنیاد دیابت جوانان تشویق کنید.

ارجاعات

• به بیمار برای شناسایی منابع جامعه جهت آموزش و تدارک تجهیزات کمک کنید.

• ارجاع بیمار به مراقبتهای بهداشتی در منزل و سرویس خدماتی اجتماعی پزشکی را فراهم کنید.

• بیمار را به یکی از مراکز برنامه های ورزشی ارجاع دهید.